Zaterdag 21 mei: opstaan aan de Egeïsche Zee, we waren illegaal op de camping omdat die pas eind juni open zou gaan, hek open en gewoon een plekje aan het strand zoeken. Is geweldig gelukt, zomaar in het wilde gras en je hoort de zee op nog geen 40 meter afstand.
We
hebben ook direct Gerard zijn verjaardag gevierd, slingers erbij en 's-avonds natuurlijk een heerlijk pilsje aan de haven. Ons avondmaal bestond uit een heerlijke Griekse pizza, daarna in het pikkedonker via het strand naar onze tentjes (da's moeilijk zoeken hoor met die pintjes op).
Om 7 uur was Chris natuurlijk al weer uit zijn slaapzak gerold en maakt voorzichtig de andere boyz wakker, daarna zelfde ritueel: tentje afbreken, motor weer vullen met bagage en het ontbijtje verzorgen. De crackers zijn nog steeds niet op en met een jammetje of paté uit een blikje best te pruimen. Oploskoffie erbij of een warme mok thee en je kunt er tot een uur of 2 wel weer tegen. Zit toch wel heerlijk hoor zo op het strand in je luie vouwstoel.
na het vertrek gingen we eerst door een gigantisch natuurgebied, waterplassen met flamingo's, een werkelijk prachtig gebied oostelijk van Thesaloniki.
De Griekse wegen zijn mooi en het landschap is fenomenaal, zo lekker rustig cruisen bij een heerlijk temperatuurtje. Ons einddoel lag in Bulgarije, dit keer zouden we eindigen bij het Unesco beschermde klooster te Rila. We waren de laatste paar uur telkens tussen de buitjes doorgegaan, geen regenpak aan hoeven doen totdat we bij ons einddoel waren, de storm stak op en het leek behoorlijk noodweer te worden incl. bliksem.
We besloten het klooster morgen te gaan bezoeken en een lokaal hotelletje te pakken, voor amper 15€ pp is dat niet erg veel duurder dan een camping.
Bij de benzinepomp olie gepeild en de motor van Chris had wel dorst, een scheutje motorolie en we moeten er weer tegenaan kunnen.
Het 2/sterren hotel bleek een privéhuis dat perfect was omgebouwd, alles super betegeld, konden wel Oostenrijkers zijn.
De keuken was iets minder of misschien wel wat erg Bulgaars, ik had vis en eigenlijk bijna niks erbij. Het ontbijt waren een paar gefrituurde flensjes met een klodder jam en een minuscuul kopje koffie.
Heerlijk geslapen op mijn eigen kamer, om een uur of 9 waren we zover dat we bij een stralend zonnetje konden vertrekken.
De motoren stonden achter een hek op een zeer ongelukkige helling opgesteld, erop was nog wel gegaan, uitlaat schraapte wel over het beton, het wegrijden moest met drie man zeer voorzichtig geschieden, toch weer gelukt.
Na een paar km waren we bij het werkelijk imposante klooster van Rila, wat een gebouwen en wat een enorme schilderijen. We kwamen precies op het goede moment, er was net een dienst aan de gang dus die kon ik mooi illegaal op video zetten, in de kerken is het altijd verboden te filmen. Na 10 minuten (poppenkast gedoe met monniken in sinterklaasjurken en veel poespas eromheen) weer naar buiten, foto's maken en een kop koffie buiten het klooster.
Bij het vertrek liet Chris zijn bril op de motor liggen, is nu dus stuk maar met reservebril gaat alles ook wel.
Ons doel vandaag was in ieder geval Skopje, daar zouden we een journalist spreken van een motorblad. op het ontmoetingspunt stond een vriend van hem omdat ons contact verlaat was. We reden naar hun biker-clubhuis waar overigens zeer nette mensen ons opwachten. Geen Hells-Angels gelukkig maar beschaafde lieden. Het interview viel wat in het water, we hadden veel tijd verloren en wilden wel weer weg. Toch nog wat tips gekregen van hen en dan op naar Kosovo.
Bij de grens aangekomen blijken onze verzekeringspapieren (groene kaart) niet geldig, we rijden even over de streep en keren om, dit land hebben we dus niet écht bezocht (shit).
Eind van de dag zijn we bij Debar aan de Albanese grens, het zwavelwater is van verre al te ruiken en loopt als een beekje naast de weg het dal in. Ons hotel biedt een 4-persoons kamer, we hebben zelfs internet dus da's geweldig.
Dit kuurhotel kenden we al van onze reis in 2008, nu weer een paar honderd kreupelen die verwachten dat het water hen zal helen. We worden van alle kanten aangesproken en krijgen zelfs ons bier aangeboden van een Albaniër die ooit in Zwitserland heeft gewerkt en dus een beetje Duits spreekt.
Het eten is weer een verhaal apart, in 10 minuten stroomt de zaal vol met hinkende, kruipende, lamme en andere zwakkeren.
Dan worden karren met borden binnengereden, de keuze is zeer beperkt: een klein stokje met vlees plus een paar blokje aardappel en uien. Een mandje brood en een kom karnemelk maken dit alles een feestmaal.
Dan toch maar weer een pilsje, morgenvroeg een bad en dan op naar Tirana waar waarschijnlijk geen internet beschikbaar is.
Tot Laterrrr
Geen opmerkingen:
Een reactie posten