Pech in Albanië

Islamitisch kuuroord in Debar Macedonie

Vanmorgen vroeg opstaan, we nemen een bad in het zwavelwater van ons kuuroord. Als we richting bad gaan zit een enorme groep hoofddoekvrouwen te wachten bij de dokter om 'gekeurd' te worden om in bad te mogen. De dames op leeftijd hebben zicht bare klachten: lopen mank, vergroeide ruggen enz. best wel een zielig gezicht en hopelijk niet wat ons te wachten staat over 10-20 jaar. Na 10 minuten wellnes is het afspoelen en ons opmaken voor het ontbijt. Zowaar een uitgebreid feest: brood, plakje feta-kaas, schijfje worst en een 20 minuten gekookt mini-ei.
Daarbij koude geitenmelk of thee, we kiezen allemaal voor het laatste.
We vertrekken richting de grens, een kleine 10 km te gaan en dan zullen we volgens zeggen slechte wegen treffen, was door Chris al voorspeld maar eenmaal een stukje in Albanië wordt het pas écht duidelijk, dit gaan we geen 200km trekken: wat een ellende zeg, alleen maar kuilen, gaten en geen asfalt maar scherpe puntige stenen die onze banden elk moment willen doorprikken.

Dit feest gaat dus niet door, na 15km besluiten we de brommers te keren en via een andere route naar Tirana te gaan. Dus het land weer uit (hilarisch voor de douane) en 50km zuidelijker opnieuw vanuit Macedonië weer Albanië in, dit omdat er maar een paar wegen door de bergen naar Tirana gaan.
De route is geweldig, we rijden over geweldige slingerwegen met de mooiste uitzichten en de meest pittoreske dorpjes.

In Albanië zien duizenden bunkertjes uit de tijd dat de diktatuur vond dat het land verdedigt moest worden tegen alles wat buitenland was, het land had zichzelf volledig afgesloten van de buitenwereld.

Veel weggetjes herkennen we nog van onze trip in 2008, niks mis mee om ze nog een keer te rijden. Al we vanwege de hitte (dik 30 graden) een stop maken willen de Laffe Teckels Jorden en Gerard een speciale foto maken bij een minaret, G draait zijn motor en zakt door de enkel op het slechte weggetje met als gevolg een schreeuw, vloek en een motor die op zijn kant ligt.

Er is een koffersteun afgebroken en dat is eigenlijk de enige schade maar moet wel gerepareerd worden. Een groepje toegeschoten jeugd roept wat en binnen 2 minuten wordt Jimmy opgeroepen, een handige vent die binnen een uur een nieuwe steun in elkaar gelast heeft, we kunnen weer verder. Tirana bereiken we als snel, in de chaotische verkeers-puinhoop vinden we toch snel het hotel, er wacht ons een warm welkom van de eigenaar en dochter. Omdat moeders de kok net is overleden even geen keuken, we gaan de stad in voor een hap. Dit arme land (20% werkt, rest leeft om te overleven) kent eigenlijk geen mooie gebouwen of rijke historie, het is arm in alle opzichten.
Op het meest luxe terras van de stad bestellen we een westers menu: broodje hamburger met patat en een fles bier.

Voor de prijs van 3€ best redelijk. De lucht wordt zwart en de bliksemschichten vallen vanuit de hemel dus we besluiten rap weer ons hotel te zoeken. Onderweg nog even genieten van de verkeerschaos (lijkt wel of alle verkeerslichten hier tegelijk op groen springen).
Op het kruispunt een schrijnend beeld van de armsten van de stad die in containers grutten naar iets waardevols.

Dan een laatste pilsje in de bar en om half elf naar bed, morgen een lange trip naar Dubrovnik.