De Finale

Ondertussen al lekker thuis en dan toch maar even de weblog afronden.
Donderdag aangekomen in Greifenburg, was een mooie tour langs de Adriatische kust waarbij het uitzicht op de zee, eilandjes, haventjes je niet vervelen.
We merken dat het ondertussen volledig Westers is geworden, blinkende auto's en prijzen voor koffie en drankjes die we thuis ook kennen.
De kilometers vliegen onder onze bandjes door en we schieten goed op.

Vanuit Slovenië rijden we een stukje Italië in om na 20km via lokale wegen (willen geen tol betalen) rijden we naar het voor G en J zo bekende Greifenburg. Hier is een camping waar de zeilvliegers hun hart kunnen ophalen en al snel veel bekende handen worden geschudt.
Tent opzetten en dan op voor een lekker pilsje en maaltijd, valt er heerlijk in na een warme dag met veel kilometers.

Volgende dag zou een rustdag worden maar helaas, de weergoden die ons zolang gunstig hadden gestemt lieten ons in de steek. Het noodweer was 's-nachts begonnen en de druppels plensten op onze tentjes bij het opstaan.
We besluiten de rustdag in te leveren en vertrekken in de stromende regen om halverwege Duitsland onze laatste nacht door te gaan brengen.

Iets boven Neurenberg is het droog en stoppen voor de overnachting, camping hadden J en C eerder al eens gehad en de schnitzels zijn er perfect en voor een nette prijs (€7,=)
Bij aankomst eerst de natte spullen drogen in de doucheruimte zodat we de volgende morgen in ieder geval onze motorkleding droog zouden kunnen aantrekken voor de laatste rit.

De avond wordt gevuld met schnapps dus valt het opstaan de volgende dag moeilijk.Dan is het nog zo'n 600km rijden over de heerlijke snelle Autobahn.

Geen regen, geen files zodat we om een uur of 3 nabij Emmen afscheid kunnen nemen.

Dan naar moeders toe, weer een normaal bed en gewoon eten ... ook heerlijk.
Na bijna 6900km zit de trip erop, geen 7200km door het missen van Kosovo en een andere route door Albanië.
Elke dag was een feest, de maatjes J en C perfecte metgezellen en de motoren hebben geen problemen gegeven (op paar kleine dingetjes na).
In het kort:
Aziëtour 2011
Drie midlifers op hun motor op zoek naar het avontuur in het onbekende en vaak verguisde Oost-Europa.
Via wisselend zeer goede tot zeer slechte, zeg maar soms onbegaanbare, wegen hebben we de hoofdsteden en de meest afgelegen en pittoreske plattelandsdorpjes bezocht.
We vinden er niet alleen een wonderschone natuur met prachtige vergezichten maar ook uiterst warme, behulpzame en hartelijke mensen in hun eigen, voor ons soms vreemde, cultuur.
Bij de voorbereiding van de reis eerst nog huiverend voor het onbekende, nu een geweldig uitgevoerd avontuur waar we ons leven lang op terug zullen blikken.
"Dromen is leuk, maar dromen waarmaken is nog veel leuker."

Adriatische kust

Na de zware tocht van gisteren om uit Albanië te komen lijkt de route van vandaag een makkie.
Bijna 400km zijn nu een normale afstand geworden en het weer zou mooi zijn. als we opstaam op de camping nabij Dubrovnik brandt de koperen ploert al vroeg op onze tentjes, dit belooft dus een warme zo niet hete dag te worden.Om een uur of 10 vertrekken we, hebben brood van de Friese buurman gekregen (en gisteravond 3 blikjes Grolsch) dus kunnen we met gevulde magen op stap.

We wandelen na het ontbijt nog even naar het strand, zijn dik 150 treden en dat is zeker naar boven toe best wel vermoeiend.

Temperatuur loopt ondertussen op richting 35 graden, Chris doet nu toch maar zijn voering uit de jas want gisteren was hij daarin drijfnat geworden van het zweet.
Tijdens de rit langs de kust laveren we dan weer wat hoger door de bergen en volgende moment kijken we in de diepte naar de prachtige zee.

Mooie dorpjes en haventjes maken dat deze weg niet verveelt. Zo nu en dan een groot cruiseschip in de diepte en dan weer een aardig stadje dat we doorkruisen. Het is oppassen, de weg is druk en overal een inhaalverbod. Ook de vele politiecontroles maken dat we ons aanpassen, Chris wordt natuurlijk weer een keer aangehouden aar mag ook weer doorrijden omdat de auto achter hem de boosdoener is.

Als we over de helft zijn pikken we de snelweg weer op, is een tolweg en Jorden wordt bij het afrekenen behoorlijk genaaid. Chris vergeet dat een slagboom omhoog moet alvorens weg te rijden en knalt de balk uit zijn aandrijving, een scheldende ambtenaar is de rest van de dag nog chagrijniger dan hij al was.

Als we ons einddoel naderen, een pittoresk dorpje aan een binnenmeer komen we ook door Kroatisch oorlogsgebied, overal kapotgeschoten huizen en waarschuwingsborden voor mijnenvelden.

Een herdenkingsmonument toont de namen van velen die hier in 1993 (alweer zolang geleden) zijn omgekomen.
De camping is nog bijna hetzelfde, is wel een stuk duurder geworden en zeker na wat wij afgelopen dagen als duur hadden ervaren. Na het dagelijks ritueel van tentje opzetten wandelen we naar het haventje en kijken of de Pizzeria open is, vanwege laagseizoen moeten we naar een duurder hotel uitwijken voor een warme hap. Het eten is prima, Griekse salade, Tonijn, kip enz vullen onze magen goed.
Gerard gaat nog even zwemmen, Jorden zet koffie en Chris zet zijn foto's op de PC.

Een wandeling langs het kiezelstrand en dan naar bed, morgen zo'n 500km naar Greifenburg.
Tot Laterrrr

BMW op diesel

Vandaag vertrek uit de chaos van Tirana, het is erg druk en met moeite laveren we door de stroom dikke Mercedessen van minstens 20 jaar oud die enorme kwalm uitspuwen.

Eenmaal de stad uit volgen we de route in de veronderstelling dat we een redelijke weg aantreffen maar helaas: een en al shitwegen, alles is meer kuil en gravel dan een mooie verharde wegen. De banden houden het uitstekend, met soms vervaarlijke stuurmanskunsten weten we de diepe gaten te ontwijken. Dan wordt het tijd voor een tankstop, in de middle of niemandsland hebben we een 1000 jaar oude brug bezocht, een indrukwekkende Romeinse boogbrug over een vrijwel droge rivier.

Ook hier zien we dat de mensen hun afval gewoon vanaf de berg in het dal of in de rivier dumpen, wat een vuil en slordigheid, wees eens zuinig op je omgeving.
Terug naar de tankstop: Chris wordt geholpen door een Albanees en vraagt of ze creditkaarten accepteren, antwoord is ja dus laat ik hem maar volgooien. Gerard vraagt nog even welke benzine (je snapt de omschrijving op de pompen hier absoluut niet) en krijgt dus een verkeerd advies. Als hij eenmaal de spuit erin hangt begint de diesellucht al omhoog te komen. Na een tijdje testen Jorden en Chris met het vingertje en de neus en komen al snel tot de conclusie dat dit de verkeerde peut is.

Er zit niks anders op dan de tank te demonteren en alles eruit te kieperen. Een geluk is dat een lokaaltje uit het dorp vloeiend Engels spreekt en dus onze tolk is. Na een uur zuigen aan een slang, hevelen in een smeerkelder is de tank weer leeg. Opbouwen gaat onze 3 techneuten goed af en dan kunnen we weer échte benzine tanken.

We hoeven niks te betalen, de fout ligt bij hun, de slang met dieselaanduiding was voor benzine en andersom: antwoord was dat zoiets in Albanie nou eenmaal gebeurt. Onze tolk nodigt ons uit bij zijn restaurantje even verder op, we eten hier een heerlijke salade met brood enz. plus een 3-tal halve liters bier en als toetje grote koppen koffie.

De schade bedroeg welgeteld €3,= dus dat hebben we afgerond op 10 Euro.
Na dit avontuur weer snel verder, Dubrovnik is nog ver en we moeten de rotskerk in Ostrovo nog bezoeken.

Om de kerk te bezoeken moet je eerst een berg af (1000 haarspeldbochten) dan over een hangbrug van kabels en planken om dan door het dal over te steken naar de andere berg. Hier beginnen 200 haarspeldbochten langs een ravijn zo diep dat je de motor snel wat richting berg stuurt. De weg is smal, zo smal dat ik hoop geen tegenligger tegen te komen of nog erger een bus!!
Eenmaal boven zien we de witte kerk uitgehouwen in de rotsen en compleet met klokkentoren en zaaltjes. In de bloedhitte (35 graden) zijn we ondertussen drijfnat van het zweet geworden, de kerk biedt een beetje koelte.
Op de weg naar beneden snel een koud drankje en dan weer verder, de weg is nog lang.
Zo'n 50km voor onze eindbestemming komt Gerard met een tekort aan benzine, we kiezen een weg binnendoor: blijkt een gravelpaadje te zijn dwars over een militair oefenterrein, nog een geluk dat we niet zijn aangehouden. Net als de tank écht leeg is bereiken we een pompstation, een geluk bij een ongeluk maar we verdienen na deze zware dag wel een beetje meevallers. Als we om 8 uur na 11 uur rijden eindelijk op de camping zijn is de puf eruit, als we de tenten opzetten komt de buurman (aardige Fries) met blikjes koud bier en dat is wederom een geweldige opsteker.

Morgen camping Adriasol in Kroatië, een rit van 380km over hopelijk steeds beter wegen.

Tot Laterrrr

Pech in Albanië

Islamitisch kuuroord in Debar Macedonie

Vanmorgen vroeg opstaan, we nemen een bad in het zwavelwater van ons kuuroord. Als we richting bad gaan zit een enorme groep hoofddoekvrouwen te wachten bij de dokter om 'gekeurd' te worden om in bad te mogen. De dames op leeftijd hebben zicht bare klachten: lopen mank, vergroeide ruggen enz. best wel een zielig gezicht en hopelijk niet wat ons te wachten staat over 10-20 jaar. Na 10 minuten wellnes is het afspoelen en ons opmaken voor het ontbijt. Zowaar een uitgebreid feest: brood, plakje feta-kaas, schijfje worst en een 20 minuten gekookt mini-ei.
Daarbij koude geitenmelk of thee, we kiezen allemaal voor het laatste.
We vertrekken richting de grens, een kleine 10 km te gaan en dan zullen we volgens zeggen slechte wegen treffen, was door Chris al voorspeld maar eenmaal een stukje in Albanië wordt het pas écht duidelijk, dit gaan we geen 200km trekken: wat een ellende zeg, alleen maar kuilen, gaten en geen asfalt maar scherpe puntige stenen die onze banden elk moment willen doorprikken.

Dit feest gaat dus niet door, na 15km besluiten we de brommers te keren en via een andere route naar Tirana te gaan. Dus het land weer uit (hilarisch voor de douane) en 50km zuidelijker opnieuw vanuit Macedonië weer Albanië in, dit omdat er maar een paar wegen door de bergen naar Tirana gaan.
De route is geweldig, we rijden over geweldige slingerwegen met de mooiste uitzichten en de meest pittoreske dorpjes.

In Albanië zien duizenden bunkertjes uit de tijd dat de diktatuur vond dat het land verdedigt moest worden tegen alles wat buitenland was, het land had zichzelf volledig afgesloten van de buitenwereld.

Veel weggetjes herkennen we nog van onze trip in 2008, niks mis mee om ze nog een keer te rijden. Al we vanwege de hitte (dik 30 graden) een stop maken willen de Laffe Teckels Jorden en Gerard een speciale foto maken bij een minaret, G draait zijn motor en zakt door de enkel op het slechte weggetje met als gevolg een schreeuw, vloek en een motor die op zijn kant ligt.

Er is een koffersteun afgebroken en dat is eigenlijk de enige schade maar moet wel gerepareerd worden. Een groepje toegeschoten jeugd roept wat en binnen 2 minuten wordt Jimmy opgeroepen, een handige vent die binnen een uur een nieuwe steun in elkaar gelast heeft, we kunnen weer verder. Tirana bereiken we als snel, in de chaotische verkeers-puinhoop vinden we toch snel het hotel, er wacht ons een warm welkom van de eigenaar en dochter. Omdat moeders de kok net is overleden even geen keuken, we gaan de stad in voor een hap. Dit arme land (20% werkt, rest leeft om te overleven) kent eigenlijk geen mooie gebouwen of rijke historie, het is arm in alle opzichten.
Op het meest luxe terras van de stad bestellen we een westers menu: broodje hamburger met patat en een fles bier.

Voor de prijs van 3€ best redelijk. De lucht wordt zwart en de bliksemschichten vallen vanuit de hemel dus we besluiten rap weer ons hotel te zoeken. Onderweg nog even genieten van de verkeerschaos (lijkt wel of alle verkeerslichten hier tegelijk op groen springen).
Op het kruispunt een schrijnend beeld van de armsten van de stad die in containers grutten naar iets waardevols.

Dan een laatste pilsje in de bar en om half elf naar bed, morgen een lange trip naar Dubrovnik.

21+22 mei nu vanaf de Albanese grens

Vandaag even een gecombineerde blog, vannacht in Bulgarije even geen internet dus nu maar een verslag van 2 dagen.
Zaterdag 21 mei: opstaan aan de Egeïsche Zee, we waren illegaal op de camping omdat die pas eind juni open zou gaan, hek open en gewoon een plekje aan het strand zoeken. Is geweldig gelukt, zomaar in het wilde gras en je hoort de zee op nog geen 40 meter afstand.
We

hebben ook direct Gerard zijn verjaardag gevierd, slingers erbij en 's-avonds natuurlijk een heerlijk pilsje aan de haven. Ons avondmaal bestond uit een heerlijke Griekse pizza, daarna in het pikkedonker via het strand naar onze tentjes (da's moeilijk zoeken hoor met die pintjes op).
Om 7 uur was Chris natuurlijk al weer uit zijn slaapzak gerold en maakt voorzichtig de andere boyz wakker, daarna zelfde ritueel: tentje afbreken, motor weer vullen met bagage en het ontbijtje verzorgen. De crackers zijn nog steeds niet op en met een jammetje of paté uit een blikje best te pruimen. Oploskoffie erbij of een warme mok thee en je kunt er tot een uur of 2 wel weer tegen. Zit toch wel heerlijk hoor zo op het strand in je luie vouwstoel.
na het vertrek gingen we eerst door een gigantisch natuurgebied, waterplassen met flamingo's, een werkelijk prachtig gebied oostelijk van Thesaloniki.
De Griekse wegen zijn mooi en het landschap is fenomenaal, zo lekker rustig cruisen bij een heerlijk temperatuurtje. Ons einddoel lag in Bulgarije, dit keer zouden we eindigen bij het Unesco beschermde klooster te Rila. We waren de laatste paar uur telkens tussen de buitjes doorgegaan, geen regenpak aan hoeven doen totdat we bij ons einddoel waren, de storm stak op en het leek behoorlijk noodweer te worden incl. bliksem.
We besloten het klooster morgen te gaan bezoeken en een lokaal hotelletje te pakken, voor amper 15€ pp is dat niet erg veel duurder dan een camping.
Bij de benzinepomp olie gepeild en de motor van Chris had wel dorst, een scheutje motorolie en we moeten er weer tegenaan kunnen.
Het 2/sterren hotel bleek een privéhuis dat perfect was omgebouwd, alles super betegeld, konden wel Oostenrijkers zijn.

De keuken was iets minder of misschien wel wat erg Bulgaars, ik had vis en eigenlijk bijna niks erbij. Het ontbijt waren een paar gefrituurde flensjes met een klodder jam en een minuscuul kopje koffie.
Heerlijk geslapen op mijn eigen kamer, om een uur of 9 waren we zover dat we bij een stralend zonnetje konden vertrekken.
De motoren stonden achter een hek op een zeer ongelukkige helling opgesteld, erop was nog wel gegaan, uitlaat schraapte wel over het beton, het wegrijden moest met drie man zeer voorzichtig geschieden, toch weer gelukt.

Na een paar km waren we bij het werkelijk imposante klooster van Rila, wat een gebouwen en wat een enorme schilderijen. We kwamen precies op het goede moment, er was net een dienst aan de gang dus die kon ik mooi illegaal op video zetten, in de kerken is het altijd verboden te filmen. Na 10 minuten (poppenkast gedoe met monniken in sinterklaasjurken en veel poespas eromheen) weer naar buiten, foto's maken en een kop koffie buiten het klooster.
Bij het vertrek liet Chris zijn bril op de motor liggen, is nu dus stuk maar met reservebril gaat alles ook wel.
Ons doel vandaag was in ieder geval Skopje, daar zouden we een journalist spreken van een motorblad. op het ontmoetingspunt stond een vriend van hem omdat ons contact verlaat was. We reden naar hun biker-clubhuis waar overigens zeer nette mensen ons opwachten. Geen Hells-Angels gelukkig maar beschaafde lieden. Het interview viel wat in het water, we hadden veel tijd verloren en wilden wel weer weg. Toch nog wat tips gekregen van hen en dan op naar Kosovo.
Bij de grens aangekomen blijken onze verzekeringspapieren (groene kaart) niet geldig, we rijden even over de streep en keren om, dit land hebben we dus niet écht bezocht (shit).
Eind van de dag zijn we bij Debar aan de Albanese grens, het zwavelwater is van verre al te ruiken en loopt als een beekje naast de weg het dal in. Ons hotel biedt een 4-persoons kamer, we hebben zelfs internet dus da's geweldig.
Dit kuurhotel kenden we al van onze reis in 2008, nu weer een paar honderd kreupelen die verwachten dat het water hen zal helen. We worden van alle kanten aangesproken en krijgen zelfs ons bier aangeboden van een Albaniër die ooit in Zwitserland heeft gewerkt en dus een beetje Duits spreekt.
Het eten is weer een verhaal apart, in 10 minuten stroomt de zaal vol met hinkende, kruipende, lamme en andere zwakkeren.

Dan worden karren met borden binnengereden, de keuze is zeer beperkt: een klein stokje met vlees plus een paar blokje aardappel en uien. Een mandje brood en een kom karnemelk maken dit alles een feestmaal.
Dan toch maar weer een pilsje, morgenvroeg een bad en dan op naar Tirana waar waarschijnlijk geen internet beschikbaar is.
Tot Laterrrr